Pilot Zelfredzaamheid

Vorig jaar kregen wij de tip om mee te doen aan een ontruimingsoefening op de Veluwe.?Een forse verkoudheid van beiden en niet zulke mooie weersverwachtingen, weerhielden ons toen om mee te doen.?We wisten dat de oefening in maart zou worden herhaald, dus daar dan maar meteen voor opgegeven.?Ruim van te voren ontvingen wij al een mail, waarin duidelijk werd gemaakt wat de bedoeling was.?Om zowel de reddingdiensten in de regio, de eigenaar van de camping en de gasten, te laten ervaren wat er allemaal moet gebeuren als er een natuurramp, zoals een grote brand op de Veluwe uitbreekt, wordt er tweemaal in een week met een ontruiming geoefend.?De oefening vond plaats op camping Samoza in Vierhouten, waar wij gratis mochten verblijven en gebruik mochten maken van alle faciliteiten (incl. zwembad). Ook werd er door de organisatie iedere ochtend verse pistoletjes verzorgd, zodat het ontbijt in ieder geval goed was!
Maandag 15 maart vertrokken wij om 13.00 uur uit Westwoud met een miezerregen, maar de verwachtingen waren beter, en kwamen om 14.30 uur op de camping aan. Hier werden wij vriendelijk ontvangen bij de receptie en ontvingen daar een plattegrond van de camping en de openingstijden van restaurant, zwembad en een “warmwatersleutel” voor gratis warm water tijdens het douchen.?Daarna hebben wij ons gemeld bij de brandweer, waar wij een formulier hebben ingevuld en werden voorzien van een rugnummer, dat alleen tijdens de oefening op de rug moest worden geplakt.?’s Avonds was de eerste briefing, waarin werd uitgelegd wat de bedoeling van de ontruiming was.?Om het allemaal zo echt mogelijk te houden, hadden ze ook een aantal klassen van een naburige VMBO uigenodigd, zodat er ook voldoende jeugd op de camping was, dat hebben we geweten…?Het bleek namelijk, dat wij precies tussen het toiletgebouw en hun tenten stonden. En de “kids” spraken om 04.00 uur net zo hard en vrolijk als om 16.00 uur.
Dinsdag 16 maart zijn we rond 6.00 uur wakker en hebben ondanks de herrie toch goed geslapen (heerlijk weer de eerstse keer van het jaar in de Kernehus). Omdat we maar één sleutel voor de douche hebben gekregen, moeten we omstebeurt douchen. We hebben de verse broodjes gehaald en zitten om 9.30 uur aan de koffie en wachten, met een lichte spanning, op de dingen die komen gaan. We gaan een stukje over de camping lopen en zien dan diverse cameraploegen, politie, brandweer en waarnemers met gele hesjes rondlopen. We weten dus dat het er aan zit te komen.?Om 11.25 uur “Grote brand in Vierhouten, u moet zo snel mogelijk de camping verlaten en de orders van de verkeersregelaars opvolgen”. We hadden al te horen gekregen, dat de “gele hesjes” niet aanwezig waren, dus daar hoefde je niks aan te vragen, ze waren er alleen maar om te observeren. Nadat we onze naaste buren ook hadden gewaarschuwd en vanuit Vierhouten de eerste rooklucht en dito wolken al zichtbaar waren, hebben we de camper startklaar gemaakt en zijn vertrokken.?Bij de uitgang kregen we plotsklaps enige kinderen toegewezen, die met ons mee moesten. De ervaring van de afgelopen nacht in het achterhoofd, deed mij beslissen, dat er ook een begeleider met de kinderen mee moest. Je hebt uiteindelijk je “hele huisie” mee. Dus twee kinderen en een volwassen jonge dame (die later ook iets met de hele organisatie had te maken). We werden door de verkeersregelaars de camping afgestuurd en uiteraard volgden we hun aanwijzingen en, na achteraf bleek, richting de brandhaard gestuurd.

Nog geen 5 km buiten de camping stonden we in een file. We hadden ergens rechtsaf gemoeten, maar daar stond de boel vast ivm een uitgerukte, lokale, brandweerauto op weg naar een brand op camping Samoza. Ergens was de communicatie tussen de leiding van de oefening en de lokale brandweer niet helemaal 100% geweest. Uiteindelijk rechtdoor gestuurd richting Vierhouten, waar we wederom vast kwamen te staan. Kortom er moest nog wat geoefend worden (achteraf hoorden wij dat dit door de organisatie in scene was gezet).? Na de oefening een lunch in de grote brandweertent, waar we de evalutieformulieren hebben ingevuld. Ook hebben we meegedeeld, dat bij de buren de 230V-stekker vannacht was losgetrokken. Dat resulteerde in een heuse “nachtwacht” van de school.
Woensdag 18 maart weer lekker vroeg uit de veren en om 7.30 uur onder de douche. Tonnie had minder geluk en heeft zo’n 20 minuten staan wachten, de tijd vullend met kwebbelen met de schoolkinderen.?Na het ontbijt de fiets gepakt en naar Nunspeet gereden. Het weer was inmiddels opgeknapt. Niet echt zonnig, maar in ieder geval droog. Heerlijk door het gezellige Nunspeet gelopen en hier en daar een winkel van binnen bezocht.

Bij terugkomst geluncht, in het zonnetje, in onze voortuin. Daarna zijn we een uurtje gaan zwemmen. Wat een rust in het zwembad, slechts twee kinderen waren met een drijfvlot aan het spelen en later kwam er nog een echtpaar baantjes trekken. De VMBO’ertjes hadden nl gewoon les en waren dus niet vrij om te gaan en te staan waar ze wilden!?’s Avonds zouden wij een “diner met amusement” aangeboden krijgen. Geen idee wat dat inhield, maar wij hadden al besloten dat het niet laat zou worden, na al dat gefiets en gezwem.?Om 18.30 uur bij de tent, die gezellig was ingericht met in de hoek een “bar” met tapbier, wijn en fris. De tapjes lieten wij ons heerlijk smaken. Toen kwamen de “pannen” binnen; grote warmhoudschalen met boerenkool stamppot, zuurkool stampot en hutspot. Heerlijk met een groot stuk worst en een doorregen speklapje en allemaal op restaurant kwaliteit. Gelukkig ben ik niet zo’n hele grote eter, want toen de toetjes werden uitgestald, was ik blij dat er nog een “gaatje” zat. Tonnie had tweemaal opgeschept (als die zuurkool ziet…), maar had ook nog wel ruimte voor een toetje. Jemig wat was dat overdadig, toetje op, dan een nieuwe op de schaal. We hebben het niet op zien raken en ik kan je vertellen, dat er heel wat weggewerkt is!?In de tussentijd was de band, What is Next, gaan spelen. Geen mega versterkers, zodat je tijdens de muziek ook nog met elkaar kon praten. Ze speelden best wel aardig en zongen niet slecht, maar daar dachten de jongelui anders over en die waren, na verschillende toeten, dan ook gauw vertrokken. Ook wij vonden het om 20.30 uur mooi en zijn ons hokkie ingegaan.

Donderdag 19 maart om 7.30 weer op en lekker onder de douche. We hebben nog een poging gedaan om te internetten, maar dat lukte niet (zal wel aan mij liggen). We hebben heerlijk van de zon genoten, die al van ’s morgenvroeg scheen en zijn om 12.00 uur naar de grote tent gegaan voor een lunch en een briefing voor de tweede oefening. Het is weer druk op de camping en zelfs daar boven; helicopters en zelfs zo’n klein radiografisch bestuurd vliegtuigje met camera’s.?En dan horen we een brandweer met loeiende sirene, zien we rook en weten dat we weer moeten vertrekken. Na de buren te hebben gewaarschuwd, want die zaten in de camper en hoorden niets, zijn we de camping afgereden. Ook nu krijgen we kinderen mee. Tonnie zou achterin blijven, dus kon er een bij mij voor in. De jongens stelden zich keurig voor en hebben gezellig zitten kletsen tijdens de rit, dit keer richting Nunspeet. Alles ging dit keer goed, tot we bijna terug waren bij de camping. We werden rechtsaf gestuurd, terwijl de camping links lag. Eigenlijk hetzelfde rondje gemaakt naar Vierhouten, dat we dinsdag ook hadden gemaakt en toen we weer terug waren op het punt waar we rechtsaf zijn gestuurd, hebben we weer een half uurtje in de file gestaan. Terug gekomen op de camping, de jongens afgezet bij het sportveld, de camper op zijn plaats en naar de evalutie in de tent. Na het invullen van het formulier was de oefening ten einde. We hebben bedankt voor de voortreffelijk zorg, die we gehad hebben en zijn die nacht nog op de camping gebleven. We hadden ons al een beetje voorbereid op een rusteloze nacht, want de kinderen kregen nog een slotfeest.
Vrijdag 20 maart 7.00 uur wakker en… niets gehoord!?!?!?!?Hoewel het feestje helemaal voor aan de camping was en ze dus de hele camping over moesten naar hun tent, hebben we helemaal niets gehoord. Na het ontbijt en de koffie zijn we richting huis vertrokken.?Hoewel dit verslagje misschien lijkt op gewoon een weekje gratis kamperen, hebben wij toch een hoop geleerd als er wat mis gaat. Natuurlijk mis je de spanning en de paniek, als er echt wat aan de hand zou zijn, maar als je een antislipcursus gaat doen, weet je ook van te voren dat je gaat slippen en leer je daar mee om te gaan. Wij vonden het een hele leerzame week en hoorden, dat deze oefeningen op meer campings in Nederland gaan komen. Heb je de gelegenheid om hier aan mee te doen, zou ik het zeker niet laten.
Wij danken in ieder geval de organisatie en camping Samoza, dat we hier aan mee hebben mogen doen.

Bekijk de hele fotoserie